Kleine wondertjes als je mensen ziet opleven...

Alweer een jaar voorbij. Het is voor ons en voor mij een mooi jaar geweest. Met zoveel mensen hebben we eraan gewerkt om het leven van mensen aangenamer te maken. En op heel veel plaatsen is dat ook gelukt. Kleine wondertjes als je mensen ziet opleven, als je mensen geïnspireerd ziet worden.
December dagen worden de donkere dagen genoemd. Het zijn dagen die voor veel mensen warme en gezellige dagen zijn. Maar het kunnen ook dagen zijn, waarop je juist eenzaamheid voelt of de financiële armoede waarin je leeft. Zoals Ron, de ex-dakloze. Lees zijn dagboekfragment hieronder.
In 2012 gaan we als Solidair Groningen & Drenthe weer enthousiast met zoveel collega’s en vrijwilligers aan de slag om te werken aan een samenleven waarin het leven weer wat rijker wordt, in alle betekenissen van het woord. We gaan door met de diaconale ondersteuning van de parochies en PCI’s, met de Diaconale Leerweg, met Geloven in Samenleven, Doen en meedoen, met de jongeren in de parochies van de Kanaalstreek en zoveel andere zaken. De nieuwe projecten en activiteiten zullen vooral in het teken staan van diaconie en jongeren.

Namens het bestuur Solidair Groningen & Drenthe,
Ellen Hogema


...uit het dagboek van Ron (ex-dakloos)

Hé Ron, gaan we nog wat doen vandaag? Met mijn gedachten ben ik bij de radio. Daar hoor ik liedjes die ze in de jaren tachtig draaiden. Mijn gedachten gaan terug naar die tijd, toen alles nog goed was. Maar lang kan ik daar niet bij stil staan; er moet gewerkt worden. Vandaag gaan we de kerstboom opzetten. Dat is lang geleden. De laatste kerstboom die ik gezien heb, was in de gevangenis. En daar hingen de ballen er nog geen half uur in, of we hadden ze al op cel. Maar nu is dat allemaal anders; ik mag nu gaan genieten van de kerst.
De hele sfeer bevalt me wel en hoe dat komt weet ik niet, want ik heb nooit echt kerst gevierd. Ik weet alleen dat het erg gezellig moet zijn. Ondertussen loop ik met de doos waar de ballen voor de boom in zitten de trap af en hier gaat het mis. Ik verstap me, val naar voren, en daar lig ik, onderaan de trap met een doos kapotte kerstballen.
“Shit”, zegt Jan Jaap, “alle ballen stuk”. Terwijl ik met kapotte knieën tussen de scherven lig, zeg ik “ach Jan, we halen wel een doos nieuwe knieën voor de boom”.

Ik vind het prachtig, de kerst. Ik kijk er echt naar uit. De sfeer spreekt mij erg aan. Al die jaren dat ik op straat heb gezworven, keek ik vaak met jaloezie bij de mensen naar binnen. Maar nu mag ik het echt beleven. Zelfs mijn kamer hangt vol met gekleurde kerstverlichting. Ondertussen ga ik met onze Jan naar het winkelcentrum om een doos nieuwe kerstballen te halen. Terwijl we daar naartoe lopen vraagt Jan aan mij: “Ron, wat eten ze nou op die dagen met kerst?” Jan, die zelf ook dakloos is geweest, heeft nog nooit van zijn leven kerst gevierd. Hij is groot gebracht in tehuizen en internaten en heeft daarna het zwerversbestaan opgepakt. “Ik weet het niet zo goed Jan. Waar ik vandaan kom, kon je bij een overdekte garage twee keer per week een broodmaaltijd ophalen. Ik denk gebakken piepers, salade en een gehaktbal, en ijs toe”. Ja weet ik veel, ik ben al blij dat we te eten krijgen.
Met een doos nieuwe kerstballen gaan we terug. Op de kliniek aangekomen storten we ons op de boom en het eindresultaat mag er wezen. De lichten worden uitgedaan, de kerstboom gaat aan en een bewonderend .. ooohh …. klinkt. Iedereen is stil. Bij allemaal gaat een stukje kerstgedachten uit naar de mensen die we missen. Ik denk aan mijn pasgeboren zoontje en mijn vriendin.
En nu ga ik de kok opzoeken, want ik wil nu toch echt weten wat we gaan eten met de kerstdagen.